เรื่องและภาพ โดย denprayoon
ปากกินของต่างๆ เพื่อไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ปากที่พูดก็ควรเอื้อนเอ่ยด้วยการถนอมจิตใจตนและคนอื่นด้วย ..
เราปรารถนาช่วงชีวิตที่ล่องลอย แต่เราก็ยินยอมให้หลายสิ่งอย่างมากดทับ ..
เศร้าก็โอย เหงาก็โอย สุขก็ยังโอย ต่อไปคงเหมือนดอกไม้โรย ไม่มีเกษร ..
หลายครั้งที่หลายๆ คนโยนความทุกข์เศร้าไปให้คนอื่นร่วมแบกรับ ขณะที่หลายๆ คนเหล่านั้นไม่เคยคิดเผื่อแผ่คนอื่นเมื่อยามตนดื่มด่ำและเสพซึ้งซึ่งความสุขเลยสักครั้ง ..
ไปด้วยกันไม่ได้ หรือ ไม่ไปด้วยกัน ..
แน่ใจแล้วหรือว่าเราเป็นคนดีเมื่อได้พูดเรื่องความชั่วของคนอื่น ..
แน่ใจแล้วหรือว่าเรื่องที่ได้ยินถูกต้องและเป็นจริงทุกอย่างเพียงเพราะคนพูดรู้จักกับเรา ..
คนมีปากเดียวให้พูด แต่หูมีสองข้างไว้ให้ตรองฟัง ..
เราไม่ค่อยอยากรู้ที่เหตุ แค่ฟังที่ผลก็ด่วนตัดสินไปล่วงหน้าไกลเสียแล้ว ..
ตรองความคิด พินิจความรู้สึก หายใจให้ลึกขึ้น ..
ตัวตนของตนจะค่อยๆ ชัดขึ้นเป็นเงาทาบติดตลอดไป